Od stycznia 2013 roku w naszej szkole działa Nauczycielski Klub Książki.

Ze składek jego członków zakupione zostały następujące pozycje:

Richard Flanagan, Księga ryb Williama Goulda

Świetne recenzje tej książki okazały się skuteczną pokusą do zakupienia kolejnego arcydzieła uznanego i nagradzanego australijskiego powieściopisarza Flanagana. Zajmująca i intrygująca od pierwszych stron...

Kristina Sabaliauskaitė, Silva rerum

W zapowiedzi ZNAKu przygotowanej przez  Katarzynę Młynarczyk czytamy: Porywajaca powieść o XVII-wiecznym Wilnie, której autork jest Litwinka o polskich korzeniach, doktor historii sztuki. Jest to jedna z dziesięciu najważniejszych litewskich książek ostatniego dziesięciolecia. Silva rerum to opowieść o balansowaniu między śmiercią a życiem, brzydotą a pięnem, ciałem a duszą, odsłaniająca tajemnice wielokulturowego Wilna. Zmysłowy, barokowy styl, bogactwo historycznego szczegółu i wciągająca akcja przyniosły autorce międzynarodową sławę. Wątki mistyczne przeplataj się tu z awanturniczymi, świętość graniczy z pożądliwością, tradycjonaliści spierają się z wolnomyslicielami, a historia pewnej rodziny staje się kluczem do historio całego kraju.

Autorka jeszcze w tym miesiącu weźmie udział w kilku wydarzeniach w Polsce: Conrad Festival od 20 do 26 października  i w Targach Książki w Krakowie od 22 do 25 października. 

Olga Tokarczuk: "Świetnie napisana, marquezowska powieść, która dzieje się w siedemnastowiecznej Litwie i przypomina mimochodem, że historia Europy Środkowej jest wspólną opowieścią."

(dar od zaprzyjaźnionego Domu Książki - dziekujemy!)

Rozmowa Michała Nogasia z Olgą Tokarczuk o Księgach Jakubowych w audycji Do południa oraz fragment książki czytany prze autorkę.

Mała Zagłada Anny Janko to zapis pamięci odziedziczonej. Pamięci sięgającej do czasów drugiej wojny światowej, stygmatyzującej na całe życie nie tylko tego, kto wojny doświadczył, ale również przekazywanej w genach następnemu pokoleniu. Ta niezwykle bolesna i przejmująca książka zaczyna się tak:

Mamo, pomyśl, nie miałaś najgorzej. Tylko zabijanie i podpalanie. Żadnego znęcania, pastwienia się, maltretowania, nikt nawet kobiet nie gwałcił. Szli i tylko zabijali, po kolei. I to byle jak zabijali: raz trafił, raz nie, czasem poprawiać trzeba było. Strzelali, czyli dobrze, bo jak mówią, śmierć od kuli jest tą lepszą śmiercią.

Anna Janko odtwarza mikrohistorię swojej rodziny, wpisaną w czasoprzestrzeń niewielkiej wsi Sochy na Zamojszczyźnie. 1 czerwca 1943 roku Niemcy wymordowali jej mieszkańców, a zabudowania spalili. Ocalała zaledwie garstka, w tym dziewięcioletnia wówczas matka autorki, Teresa Ferenc. Opowieść Janko nie zmierza do odkrycia prawdy obiektywnej o tej masakrze, nie jest też chyba próbą ocalenia pamięci o jednej z krwawych plam w dziejach ludzkości. Pisarka rozprawia się z traumą, która stała się udziałem jej matki, i którą po niej przejęła. Jak sama pisze: „Chciałabym zdążyć wszystko zrozumieć. Dowiedzieć się, kim jesteś, dziewczynko, która straciłaś matkę, ojca, dom, całą wieś, słońce i księżyc, i wszystkie bajki”.

Janko z determinacją wyłuskuje obrazy przeszłości z okruchów pamięci matki. To, co wyparte, uzupełnia relacjami innych ocalonych. Prawdy doszukuje się też w lekturach o zbrodniach dokonywanych w różnych częściach świata. Tak więc tragedia zamojskiej wsi koresponduje z koszmarem rzezi wołyńskiej, masakry w Rwandzie, zbrodni Pol Pota w Kambodży czy zagłady Hiroszimy. To swoiste curriculum vitae ludzkości rodzi pytanie: Unde malum? (Skąd zło?)

Tu można przeczytać wywiad z Anną Janko na temat jej książki: http://wiadomosci.onet.pl/prasa/mala-zaglada-wojenny-strach-wszyty-pod-skore/ze4hv

[IM]

Terry Hayes (na co dzień dziennikarz śledczy i scenarzysta filmowy) nawiązując do słów Johna Irvinga, że „pisanie powieści jest jak pływanie w oceanie” napisał, że gdy zaczął pracować nad Pielgrzymem, nie miał pojęcia „jak wielki jest ocean i ile potrzeba wysiłku, by go przepłynąć.” Jego debiutancka powieść rzeczywiście jest pełna wielu wątków, a na ponad 700 stronach nie ma zbędnych opisów. Tytułowy Pielgrzym to agent specjalny, tropiciel przyjmujący różne wcielenia i wiele legend w celu wypełniania misji. Swe życie traktował jak służbę i miał nadzieję odejść z honorem i odwagą. Kolejny bohater to Saracen, religijny i żądny zemsty Muzułmanin. Ich losy i misje toczące się w USA, Afganistanie, Arabii Saudyjskiej, Europie Zachodniej, Turcji nie muszą wcale pozostać tylko w obszarze fikcji literackiej i ta myśl wzmacnia napięcie towarzyszące czytaniu. Ciekawe postacie, wartka akcja, dynamiczna i wciągająca książka – dobra sensacja po którą warto sięgnąć. Polecam!

Fragment z książki: „Rozważałem kwestię niespełnionych marzeń, na przykład o spotkaniu zwykłej, atrakcyjnej kobiety w Nowym Jorku – tej, której numeru miałem nigdy nie poznać. Myślałem też o czwartym lipca i dniach spędzonych na plaży, a także o wszystkim, co tak łatwo utracić w ogniu. Ale przede wszystkim o tym, że tajny świat nigdy nie zostawia człowieka w spokoju, zawsze czai się gdzieś w ciemności, gotów znowu zgromadzić swoje dzieci.”

Na banzaj.pl wywiad z autorem Pielgrzyma, Terrym Hayesem

 Anna Ficner-Ogonowska, Zgoda na szczęście

(dar od zaprzyjaźnionego Domu Książki)

 Joyce Carol Oates, Zbłocona

Zbłocona to fenomenalne studium współczesnej kobiety. Meredith Ruth Neukirchen, wrzucona w nurt świata, będącego terenem ścierania się żywiołów męskiego i żeńskiego, z powagą odgrywa narzucone jej role: kochającej przybranej córki, cierpliwej kochanki, niezależnej intelektualistki, kobiety sukcesu, śmiałej reformatorki. Przywdziewa kolejne maski, które uwierają, ale nie sposób się od nich uwolnić. Za wszelką cenę bohaterka stara się zadowolić wszystkich, spełnić nie swoje oczekiwania, sprawdzić się w działaniu. W zmaganiach z wymagającym, zdominowanym przez mężczyzn światem, bohaterka boleśnie odczuwa samotność. Bezskutecznie próbuje uwolnić się od koszmaru dzieciństwa – matka, fanatyczka religijna, niczym biblijny Abraham złożyła ją w ofierze błotom nad rzeką Black Snake. Przejmujący opis tej sceny, otwierający powieść, na długo pozostaje w pamięci.

[IM]

 Eowyn Ivey, Dziecko śniegu

Katarzyna Surmiak-Domańska, Mokradełko

Trudne i ważne sprawy.

Burzliwa dyskusja z 2009 roku wokół nieletnich ofiar molestowania seksualnego, która wywołana została przełamaniem przez autorkę Kato-taty zmowy milczenia, dotyczącego mitu polskiej rodziny jako ostoi najwyższych wartości moralnych; rozprawienie się z powszechnym przeświadczeniem, że sprawy rodzinne załatwia się bez udziału publiczności; liczne wywiady prasowe i telewizyjne z bohaterką i autorką doświadczeń, którymi dzieliła się w sposób bardzo bezpośredni i otwarty z publicznością, zaowocowały wyjazdem reporterki do miejsca zamieszkania Halszki Opfer, by - po dwóch latach - ponownie przyjrzeć się sprawie oczami osób z jej najbliższego otoczenia: męża, sąsiadek, teściowej, lekarki. Tak powstał reportaż Katarzyny Surmiak-Domańskiej - dobrze napisany, treściwy, bez osądów i piętnowania, w którym autorka świetnie zaprezentowała swych rozmówców oraz ukazała, jak wygląda życie bez przebaczenia i bez uzdrawiającej mocy oczyszczenia.

Rory Stewart, Między miejscami. Z psem przez Afganistan

Jose Saramago, Kain

„Kiedy pan, znany również jako bóg, zorientował się, że adam i ewa, z wyglądu absolutnie doskonali, nie potrafią wydobyć z siebie ani słowa, a nawet prostego dźwięku, choćby najbardziej prymitywnego, z cała pewnością okrutnie zirytował się sam na siebie, wszak w ogrodzie edeńskim nie było nikogo więcej, na kogo mógłby ewentualnie zrzucić odpowiedzialność za tak poważne braki (…) W przypływie gniewu, zaskakującego u kogoś, kto może rozwiązać wszystkie problemy kolejnym szybkim fiat, podbiegł do człowieczej pary (…) w mgnieniu oka, bez żadnych półśrodków wcisną do gardła język.(…)”  Ten początkowy fragment o Kainie już mnie wciągnął i rozbawił. Humor, ironia, cierpkość sformułowań to cechy charakterystyczne języka Saramagi , które tak bardzo mnie urzekły też i w tej powieści.

Saramago postanowił rozliczyć najbardziej znane fragmenty Starego Testamentu, pokazując nam przypowieść o Kainie, o człowieku wędrującym po świecie i pokutującym za grzech. Pokazał to po swojemu, bardzo subiektywnie. Kain zadaje wiele pytań, sobie i napotkanym przez siebie ludziom, także bogu. Może czasami są one zbyt ostre, brutalne. Po to według Saramagi człowiek otrzymał narząd mowy.

„(…) jest bardzo prawdopodobne , że innym celem gwałtownego wetknięcia niemych języków w gardło latorośli było zaznajomienie tychże języków z najgłębszymi zakamarkami istoty cielesnej, tak zwanymi niepokojami ludzkimi, aby w przyszłości, już z niejaką znajomością przyczyny, mogły mówić o swym mrocznym i zawikłanym pogubieniu, tymczasem ledwie wychylając się przez okno ust. (…)”

Nie na wszystkie dostaje odpowiedzi.

Saramago nie poprzestaje na prostych pytaniach i nie boi się udzielać odpowiedzi bolesnych. Nie zamierza przemilczeć wątpliwości co do zabijania przez Pana niewinnych dzieci, które spłonęły w Sodomie i Gomorze razem z grzesznymi rodzicami. Rzuca w twarz Panu pytania o motywy okrutnej próby Abrahama, który ma złożyć w ofierze swego syna. Jest wściekły, kiedy gra pomiędzy Bogiem a szatanem niszczy majątek i rodzinę Hioba. Czy my sami widząc cierpienia innych, nie zadajemy często Bogu takich pytań? Może głośno, a może tylko w myślach.

Zobacz też fajne opracowanie

Mark Helprin, Zimowa opowieść

 Terry Pratchett, Zbrojni

 Terry Pratchett, Straż! Straż!

 Joanna Bator, Chmurdalia

Anne B. Radge, Na pastwiska zielone

Mitch Albom, Zaklinacz czasu

Spróbujcie wyobrazić sobie życie bez odmierzania czasu.
Pewnie nie potraficie. Zawsze wiecie, jaki jest miesiąc, rok, dzień tygodnia.
A jednak przyroda nigdy nie zwraca uwagi na czas. Ptaki się nie spóźniają. Pies nie patrzy na zegarek. Sarny nie martwią się kolejnymi urodzinami.
Tylko człowiek odmierza czas.
Tylko człowiek odlicza godziny.
I właśnie dlatego jedynie człowiek doświadcza paraliżującego strachu, którego nie zniosłoby żadne inne stworzenie.
Strachu przed tym, że zabraknie mu czasu.

"Zaklinacz czasu" to piękna opowieść na miarę "Alchemika" – książka, która dla wielu czytelników na całym świecie stała się inspiracją i impulsem do życiowych zmian.

(dar od zaprzyjaźnionego Domu Książki)

Lisa Beth Kovetz, Wtorkowy klub erotyczny

Wtorkowy Klub Erotyczny, w którym współpracownice nowojorskiej firmy czytały napisane przez siebie teksty, zapoczątkował przyjaźń pomiędzy bardzo różnymi kobietami. Bywają chwile, w których przyjemnie jest spędzić wieczór również przy takiej lekturze.

Bernice Rubens, Wybrany

Wybrany to powieść walijskiej pisarski żydowskiego pochodzenia, uhonorowana Nagrodą Bookera. Autorka z dużą dawką humoru i dystansem snuje opowieść o grzechu, złej miłości, uzależnieniu, obcości, samotności i szaleństwie. Historia koncentruje się wokół tytułowego wybranego – Normana Zwecka – i jego rodziny: ojca Abrahama oraz sióstr Belli i Esther. W reminiscencjach bohaterów pojawia się również nieżyjąca matka, Sarah. Bohaterowie, uwikłani w toksyczne relacje rodzinne, na swój sposób przeżywają dramat niespełnienia i towarzyszące mu lęki. Norman, doświadczając utraty, popada w uzależnienie od amfetaminy i szaleństwo. Bella, naznaczona przez matkę stygmatem niedojrzałości, jak męczennica poddaje się dyktatowi rodziny. Sarah, próbując wyzwolić się z więzów rodzinnych, popada w niewolę związku opartego na jednostronnej miłości. Bernice Rubens w niezwykle subtelny sposób kreśli portrety bohaterów, ze zrozumieniem pochylając się nad niezaleczonymi ranami psychiki  i pamięci.

[IM]

Dostatek to kolejna propozycja wydawnictwa Wiatr od Morza, która zachwyci miłośników realizmu magicznego. Akcja powieści, tocząca się w środowisku rybaków na Nowej Fundlandii, rozpoczyna się niezwykle intrygująco – oto w brzuchu uwięzionego na płyciźnie wieloryba osadnicy znajdują żywego człowieka. Losy niezwykłego przybysza splatają się z wielopokoleniową historią dwóch rodzin, walczących każdego dnia o przetrwanie. Surowy realizm książki przesycony jest cudownością, pozwalającą bez reszty zanurzyć się w świat bohaterów. Świetnie sportretowana zamknięta społeczność, targana pierwotnymi namiętnościami, żyje w ciągłym niespełnieniu i niedosycie. Autor Dostatku inspiracji szukał w historii Nowej Fundlandii, podaniach ludowych oraz dziejach własnej rodziny.

[IM]

Księga życzeń i podziękowań

Praktyczny zbiór przydatnych wierszyków i życzeń na różne okazje. Uporządkowane od tradycyjnych świąt, poprzez życzenia na różne okoliczności, po przykładowe wpisy do pamiętników i podziękowania.

Trudna i ważna rozmowa dwóch bohaterów: CZARNEGO - byłego więźnia wierzącego w Boży plan oraz BIAŁEGO – profesora, który utracił sens istnienia. Sunset limited to trzymająca w napięciu i wywołująca niepokój powieść w formie dramatu. Opowiada o życiu, cierpieniu, wierze i jej braku. Jej bohaterowie trafili do malutkiego mieszkania i prowadzą ważną, długą rozmowę. CZARNY:  „Ten, kto zadaje pytania, pragnie prawdy. A wątpiący chce usłyszeć, że czegoś takiego nie ma.” BIAŁY: „Biblia jest pełna przestróg. Cała literatura jest taka, jeśli już o to chodzi. Mówi nam, żebyśmy uważali. Na co? Na to, by nie skręcić w złą stronę. Nie zejść na manowce. Na złą drogę. Ile w ogóle jest złych dróg? Ich liczba to legion. A ile jest ścieżek właściwych? Tylko jedna…” Zapraszam do odważnego spojrzenia w głąb siebie, zmierzenia się z tematami, o których na co dzień się nie rozmawia lub które odkłada się na później i sięgnięcia po Sanset limited Cormaca McCarthy’ego, którego każdy tytuł staje się wydarzeniem literackim.

Alexi Zentner, Dotyk

Debiutancka powieść Alexiego Zentnera to podwójne odkrycie naszego klubu – obiecującego kanadyjskiego pisarza i gdańskiego wydawnictwa Wiatr od Morza Piotra Alenowicza. Historia mieszkańców Sawgamet – osady powstałej w czasach kanadyjskiej gorączki złota – olśniewa i wstrząsa zarazem. W powieściowym mikrokosmosie przenikają się codzienność – często okrutna, bo związana z walką o przetrwanie, oraz magia, której źródłem jest prastara puszcza, zasiedlona przez złowrogie zjawy. Tak wykreowany świat staje się tłem zmagań bohaterów z żywiołami i własnymi namiętnościami, zmierzającymi zwykle ku oswajaniu tajemnicy życia i śmierci. Dotyk uruchamia wszystkie zmysły. Pozwala bez reszty zanurzyć się w melancholii świata naznaczonego fatum. Rekomendacją powieści niech będzie recenzja z „The National Post”: „Niektórzy pisarze muszą pracować całe życie, żeby stworzyć powieść na miarę Dotyku. Alexi Zentner zrobił to za pierwszym podejściem”.

[IM]

Barrie Schwortz,  Grzegorz Górny, Oblicze prawdy. Żyd, który zbadał Całun Turyński

Wywiad-rzeka będący jednocześnie świadectwem naukowca, który uwierzył…

Barrie Schwortz to fotograf, specjalista od obrazowania, informatyki i technologii cyfrowych. Znalazł się w ekipie amerykańskich naukowców – zespole, który przeprowadził do tej pory najbardziej szczegółowe badania Całunu Turyńskiego. Bogato wydana i ilustrowana pozycja dokumentująca te badania dla zaintrygowanych tajemniczymi zagadkami świata. Spodziewałam się po niej jednak więcej teści.

Więcej informacji o Całunie Turyńskim na stronie internetowej www.shroud.com oraz o autorze www.schwortz.com

Majgull Axelsson to uznana szwedzka pisarka, koncentrująca się w swej twórczości na losach kobiet. Jej powieści zdumiewają mistrzowską narracją i sugestywnymi portretami kobiecymi. Pępowina jest przejmującą opowieścią o rodzicach (głównie matkach) i dzieciach uwikłanych w toksyczne relacje. Ich mikrohistorie, opowiedziane z dużą wrażliwością i przenikliwością, obnażają prawdę o ludzkim losie, wyrażającą się w przekonaniu, że dzieciństwo stygmatyzuje na całe życie, a starania o budowanie więzi z drugim człowiekiem paradoksalnie zawsze skutkują odrzuceniem i samotnością. Bohaterki powieści – właścicielka zajazdu Minna, kelnerka Anette, była aktorka Marguerite oraz dziennikarka Ritva – przeżywając udrękę codzienności, próbują uporać się z ciążącym na nich fatalizmem i odzyskać kontrolę nad własnym życiem. Powieść czyta się zachłannie, choć to lektura niezwykle bolesna.

[IM]

Łotrzykowska opowieść, w której cztery bohaterki - na co dzień zwyczajne mieszkanki Warszawy - pod osłoną nocy „po męsku” wymierzają sprawiedliwość. Czyta się lekko, ale ani dosadny język, ani umieszczenie kobiet w takich rolach i sytuacjach (np. wysłanie na brutalną, chuligańską nocną akcję bohaterki w ósmym miesiącu ciąży) nie przypadły mi do gustu. Pomysł, czy eksperyment wykonany przez Sylwię Chutnik jest oczywiście interesujący, dlatego zachęcam do przeczytania i powzięcia własnych osądów. Tym bardziej, że jest to wyrazista współczesna pisarka z tzw. „lekkim piórem”, którym w Cwaniarach zdradziła swą fascynację Warszawą i jej dobrą znajomość.

Jest w tej książce to, czego pragniemy: spotkać i pokochać z wzajemnością. Jest to, czego się boimy: stracić ukochaną osobę i szczęście, którego smak się poznało. Jest to, w czym się zatracamy: praca, która ma być ratunkiem i ucieczką. I jest coś niezaplanowanego, co może odmienić życie, dać nową nadzieję, ukoić zbolałe i umęczone serce. Ciepła, wzruszająca i bardzo delikatna książka francuskiego autora bestsellerów, scenarzysty i reżysera, przy której można się prawdziwie zrelaksować.

Philip Roth, Everyman

Philip Roth pisze bardzo treściwie. Everyman to jedna z jego książek, w której  pokazuje prawdę o życiu ludzkim. Każdy z nas – prędzej czy później – musi zmierzyć się ze śmiercią. Książka zaczyna się właśnie od sceny, w której nastąpiła śmierć bezimiennego bohatera. Na kolejnych stronach poznajemy fakty z jego życia (sukcesy zawodowe w agencji reklamowej, bujne doświadczenia erotyczne, kolejne małżeństwa, romanse, porzucone dzieci, wreszcie choroby, liczne operacje) i to, co ostatecznie czeka każdego z nas – śmierć. O wszystkich tych sprawach Roth pisze w sposób niezwykły: jest brutalna prawda bez ogródek, ale i naturalność, co powoduje, że książka wcale nie jest depresyjna (choć w ten sposób niektórzy mogą odebrać jej tematykę). Wręcz określiłabym ją jako mądrą, ciepłą książkę dla wrażliwych, ale i dla tych zatwardziałych. Z pewnością skłania do refleksji nad wyborami, nad celami życiowymi i przypomina o nieuchronności rzeczy ostatecznych, do których można się lepiej lub gorzej przygotować. Książki nie czyta się długo, ale długo się o niej myśli i wielokrotnie wraca…

Szczepan Twardoch, Morfina

Wielokrotnie nagradzana powieść Szczepana Twardocha to pierwszy zakup naszego klubu. A zaczyna się tak: „Łeb. Smród. Łeb pęka. Język jak wyschły, martwy ślimak, chropowaty. Podniebienie pod skorupą zaschniętej flegmy. Łeb pęka. Pustynia. Smród własnych wyziewów. A więc obudził się?” Soczysty język jest mocną stroną tej pozycji. Rytm narracji to przyspiesza, to zwalnia, naśladując narkotyczny trans i wybudzanie się z morfinicznego stanu. Główny bohater – Konstanty Willemann – pół-Polak, pół-Niemiec, jest człowiekiem bez właściwości. Czytelnik, podążając za bohaterem wędrującym po okupowanej Warszawie, odkrywa jego kolejne wcielenia: bawidamka, romantycznego kochanka i czułego męża, bon vivanta skupionego na uciechach życia i konspiratora narażającego się dla sprawy, morfinisty owładniętego urojeniami i trzeźwego obserwatora, chłopca bezwolnie poddającego się władzy kobiet i mężczyzny wierzącego w swą męską wolną wolę. Willemann, wkładając i odrzucając kolejne maski, usiłuje odkryć prawdę o sobie. Rozdarty pomiędzy dwie tożsamości – polską i niemiecką – podejmuje się absurdalnej misji, która tylko pogłębi jego narodowe dylematy, bowiem rozpoczyna działalność w polskim ruchu oporu, ale… w niemieckim mundurze.

[IM]